Του Λάλα με τα κρυά νερά, με τοις βαρειές κυράδες με τοις τραναίς αρχόντισσαις, τοις καλομαθημέναις που δεν καταδεχόντανε της γης να την πατήσουν, ποφόρηγαν χρυσά σκουτιά* και κόκκινα σαλβάρια*και τώρα πως κατάντησαν κοπέλλαις σ΄ τους ραγιάδες! Φέρνουν βαρέλια με νερό και ξύλα ζαλωμέναις*νά χουν οι Έλληνες νερό, φωτιά να πυρωθούνε. Και η μιά την άλλη ελέγανε και η μια την άλλη λένε:-Τι να ν΄ κείνα που φαίνονται, τι να ν΄ κείνα που ερχώνται; Μήνα ειν΄ μπαϊράκια τούρκικα, μην τάστειλε ο Πασάς μας;-Δεν είν΄ μπαϊράκια τούρκικα, δεν τάστειλε ο Πασάς μας παρά είν. μπαϊράκια κλέφτικα, κ΄ είναι των Πλαπουταίων. Κλαίνε μανούλαις για παιδιά, γυναίκες για τους άντρεςκλαίει και μια χανούμισσα για το μοναχογιό της.

(*) Σκουτιά = ενδύματα, σαλβάρια = φαρδιές βράκες, ζαλωμέναις = φορτωμένες.

Διαβάζει η Αθανασία Σαρδέλη